Жанчына-вясна… Менавіта так хочацца назваць урача агульнай практыкі УАЗ «Магілёўская паліклініка № 6» Наталлю Лашкевіч – чалавека, ад якога вее дабром, вясновым цяплом і сонечным святлом. І здаецца, што падчас зносін з ёй вылечваецца не толькі душа, але і ўсе хваробы, якія калі-небудзь турбавалі. І ў дзень 8 Сакавіка хочацца распавесці аб ёй не проста як аб дзіўнай жанчыне, але і як аб прафесіянале сваёй справы, уладальніцы тытула «Чалавек года-2023» у Магілёўскім раёне.

За строгай знешнасцю хаваецца адкрытая душа і вялікае добрае сэрца, якое заўсёды імкнецца дапамагаць людзям. Менавіта гэты фактар падштурхнуў Наталлю Уладзіміраўну звязаць сваё жыццё з медыцынай. Толькі адразу пасля заканчэння школы паступіць у інстытут сціплая юная дзяўчына не вырашылася, таму пайшла ў Магілёўскае медвучылішча на фельчарскае аддзяленне, якое, дарэчы, скончыла з чырвоным дыпломам.

– Азіраючыся назад, хачу сказаць, што гэта было правільным рашэннем, бо менавіта там лёс звёў мяне з наймацнейшымі выкладчыкамі-практыкамі, прафесіяналамі сваёй справы, за якімі хацелася ісці, на якіх хацелася раўняцца, – адзначыла Наталля Лашкевіч. - Яны навучылі мяне не толькі асновам медыцыны, але і простым чалавечым адносінам да пацыентаў.

Свае першыя крокі ў прафесію Наталля Уладзіміраўна зрабіла на Магілёўскай станцыі хуткай меддапамогі. Так да атрыманых у медвучылішчы ведаў стаў паволі дадавацца і досвед. Тады маладая фельчар вырашыла, што гатова да паступлення ў ВНУ, і ўжо ў 1989-м годзе гераіня матэрыялу стала першакурсніцай Віцебскага медінстытута. Нават сёння яна прызнаецца, што тыя шэсць гадоў вучобы былі вельмі складанымі, і ёй, адказнай і дысцыплінаванай студэнтцы, даводзілася старанна грызці граніт навукі. Мэтанакіраваная дзяўчына ўпэўнена ішла да сваёй мары - стаць урачом, каб дапамагаць людзям.

І гэта адбылося: 29 гадоў таму з інстытуцкіх сцен выйшла дыпламаваны малады спецыяліст, гатовы пакараць медыцынскія вяршыні. З таго часу Наталля Лашкевіч непарушна выконвае клятву Гіпакрата. Папрацаваўшы год урачом выязной брыгады ўсё той жа станцыі ХМД, Наталля Уладзіміраўна прыйшла ў Магілёўскую паліклініку № 6. З таго часу - 27 гадоў на адным месцы. За гэты час праз клапатлівыя рукі ўрача прайшлі тысячы пацыентаў, у кожнага з якіх свае гісторыі, - як жыцця, так і хваробы. Але ўсім ім пашанцавала ў адным - яны пад надзейным крылом прафесійнага доктара.

– Самым важным у сваёй працы заўсёды лічыла і лічу ўважлівае і цёплае стаўленне да людзей, бо толькі пры такім раскладзе яны могуць адкрыцца табе, расказаць тое, што іх непакоіць, – падзялілася сваёй тэорыяй Наталля Лашкевіч. - Галоўная мая місія - дапамагчы пацыенту, быць для яго карыснай, для гэтага я і прыйшла ў сваю прафесію.

Існуе меркаванне, што з гадамі працы ў медыцыне ўрачы «прывыкаюць» да чужога гора, але гэта не аб нашай гераіні. За шматгадовы вопыт працы Наталля Уладзіміраўна пабачыла шматлікае на сваім прафесійным шляху, але да цяжкiх дыягназаў сваіх пацыентаў, якія таксама маюць месца быць, яна так і не абвыкла. Кожны асобны выпадак прапускае праз сябе, падоўгу хвалюецца і, як урач, спрабуе знайсці шляхі лячэння, каб дапамагчы… І часцяком гэта спрацоўвае, як, напрыклад, вось у гэтым выпадку:

–Некалькі гадоў таму мяне знайшла мая пацыентка, каб падзякаваць за жыццё, – пачынае апавяданне дзіўнай гісторыі са сваёй практыкі Наталля Лашкевіч. - Будучы маладым урачом, я некаторы час папрацавала эндакрынолагам, тады гэтая жанчына і патрапіла да мяне на прыём. Відаць, так было патрэбна. Сітуацыя была няпростая: стан пацыенткі пагаршаўся, але паставіць дакладны дыягназ доўгі час ёй не маглі, а я яго вызначыла…

У жанчыны быў рак шчытападобнай залозы, патрабавалася аператыўнае лячэнне. Тады яшчэ зусім маладая, з невялікім вопытам працы Наталля Уладзіміраўна не разгубілася і ў прамым сэнсе слова падарыла шанец на жыццё знаходзiўшайся ў роспачы пацыентцы. Як аказалася, жанчына доўгі час шукала свайго выратавальніка і праз дваццаць гадоў усё ж знайшла.

Гэтая гісторыя нагадвае казку са шчаслівым канцом, яшчэ раз пацвярджае тое, што «цуд» адбываецца нават у медыцыне. Але для гэтага мала быць проста ўрачом, трэба хварэць сваёй справай, змагацца за кожнага пацыента да апошняга, як гэта робіць Наталля Лашкевіч, якая лічыць, што дапамагаючы іншым, становіцца шчаслівейшай сама.

Напэўна, у гэтым і заключаецца сакрэт яе прафесіяналізму. Але на дасягнутым Наталля Уладзіміраўна не спыняецца, увесь час удасканальвае свае веды, павышае кваліфікацыю, укараняе ў сваю працу новыя метады лячэння, увогуле, імкнецца ісці ў нагу з часам.

Сёння за ўчасткам урача агульнай практыкі замацаваны 2300 пацыентаў. Гэта жыхары аграгарадка Вейна, вёсак Навасёлкі, Палётнікі і Зацішша, пасёлкаў Губанаў і Смалякоў. Анамнез і гісторыю хвароб кожнага доктар ведае ўжо на памяць.

– Як толькі пацыент заходзіць у кабінет, самаадвольна ў памяці ўсплывае патрэбная інфармацыя: чым хварэў, з якімі скаргамі звяртаўся раней, што яму прызначала і г.д. Кожны чалавек індывідуальны, галоўнае - знайсці да яго правільны падыход, але я ўжо ведаю, з кім можна пажартаваць, каб разрадзіць абстаноўку, а з кім лепш не карыстацца гэтым прыёмам, - распавяла з уласнага вопыту Наталля Лашкевіч.

За гэта вяскоўцы і любяць свайго доктара, паважаюць і шануюць яе добры характар, высокі прафесіяналізм і імкненне своечасова прыйсці на дапамогу. Часам і самі гавораць Наталлі Уладзіміраўне, што ад адной размовы з ёй праходзяць усе нягоды. Таму і Жанчына-вясна... Бо ад цяпла яе душы людзі раскрываюцца, як цюльпаны ад цёплага вясновага сонца.

І знаходзячыся на сцэне падчас цырымоніі ўручэння пасведчанняў і памятных медалёў лаўрэатам ганаровага звання «Чалавек года-2023» у Магілёўскім раёне, Наталля Лашкевіч, як кветка, разбавіла прадстаўнікоў моцнага полу.

– Для мяне гэта самая каштоўная ўзнагарода за маю працу з усіх тых, якія я калі-небудзь атрымлівала, – шчыра прызналася Наталля Уладзіміраўна. - Безумоўна, ганаруся тым, што маю працу бачаць і ацэньваюць на такім высокім узроўні. І гэта, напэўна, яшчэ адзін доказ таго, што я пайшла па дакладным прафесійным шляху.