Жыхары вёскі Малая Бароўка, якая хоць і ўвайшла ў рысу Магілёва, але ўсё ж захавала сельскі каларыт, падрыхтаваліся да славянскага свята з душой. Упрыгожылі дамы, адрэпеціравалі песні з танцамі, усё ў прадчуванні сытнага застолля.

Вуліца Школьная невялікая - усяго каля 30 двароў. Суседзі тут жывуць як адна сям'я: не зачыняюць брамкі, ходзяць адзін да аднаго ў госці, чаго так не хапае шматлікім жыхарам высотак.

— Мы ўсе розныя па ўзросце, адукацыі, сацыяльным становішчы, але нас аб'ядноўваюць працавітасць, дабрыня душы і актыўнае стаўленне да жыцця, — расказвае Крысціна Агеева. - Імкнемся зрабіць сваю вуліцу яшчэ лепш. Улетку ўся Школьная патанае ў кветках! А хутка паставім дзіцячую пляцоўку. Грошы зарабілі таксама разам: занялі другое месца ў гарадскім спаборніцтве сярод органаў тэрытарыяльнага грамадскага самакіравання. Але мы не толькі ўдарна працуем разам, але і ўмеем прыгожа і яскрава адпачываць.

Купалле, Новы год, Каляды... Сталы ставяць прама пасярод вуліцы, і кожны робіць свой смачны ўклад. Разам жыхары гуляюць да глыбокай ночы, спяваюць песні, водзяць карагоды. Прыязджаюць сябры і сваякі, нават людзі, якія даўно змянілі месца жыхарства, але не могуць забыць душэўныя вячоркі. Бывае, збіраецца да 70 чалавек.

На Масленіцу рыхтуюць не менш як 500 бліноў. Анастасія Тараймовіч увіваецца ля печы:

— Цяпер для нас бліны — святочная страва, а раней яе рэгулярна падавалі да стала замест хлеба. Памятаю, як у дзяцінстве рыхтавала з мамай і бабуляй. Гэта выдатны момант сямейных зносін, яднанні. Жадаем, каб і нашы дзеці ведалі сваю гісторыю, культуру, традыцыі, вось і праводзім святы.

Дзмітрый зазірае праз плячо жонкі - ці хапае агню. Усміхаецца:

- Падкідваю дровы ва ўсіх сэнсах. І печ растапіць магу, і на свяце падняць усім настрой. Пажартаваць, станцаваць і праспяваць! Сам з вёскі, мне па душы такія гулянні, таму варыянт пасяліцца ў шматкватэрнай хаце і не разглядалі. Толькі прыватны і абавязкова з печкай, каб гатаваць спрадвечныя беларускія стравы. На пліце такія не атрымаюцца!

Пачастункі Тараймовіч займаюць месца на агульным стале, дзе ўжо вабяць водарамі прынесеныя суседзямі мачанка, дранікі, пампушкі, свойская каўбаса, хлеб на заквасцы, бульбяныя пышкі, аладкі, мочаныя яблыкі. Але цвік кулінарнай праграмы, вядома, бліны. З мёдам, ікрой, смятанай, тварагом, сёмгай, мясам, скваркай, варэннем, вяндлінай і сырам.

Хто паспеў падсілкавацца, кружыцца ў карагодах. Гульні, конкурсы, эстафеты.

— Канат перацягваем, у мяшках скачам, незалежна ад узросту, — залівіста смяецца Тамара Афоніна. У пенсіянеркі зламаная нага, але хіба гэта нагода не танчыць? — Я ўсё яшчэ працую выхавацелем у дзіцячым садку і як вопытны педагог экспертна заяўляю: прывіваць любоў да Радзімы, культуры і традыцый трэба з малых пазногцяў. Не сілком, а ў такой прыемнай форме, уласным прыкладам. Прыводжу сюды сваіх выхаванцаў з бацькамі. Маляняты знаёмяцца з беларускімі святамі, з задавальненнем вучацца іграць на свістульках, спяваюць народныя песні.

Задорных бабуль называюць лакаматывам і натхненнем усёй Школьнай вуліцы. Заўтра запалім у поўную сілу, запэўнівае Любоў Лініч, ля дома якой мы так душэўна правялі адзін дзень Масленіцы:

- Жыць у свеце нас сваім прыкладам навучылі бацькі. Мы прывілі гэта дзецям. Цяпер сяброўства і згуртаванасць спазнаюць унукі, якія, у сваю чаргу, перададуць іх наступнаму пакаленню. Калі не мы, то хто навучыць іх ганарыцца сваім мінулым і сучаснасцю, сваёй зямлёй, каранямі, продкамі, шанаваць памяць.

СБ