Трактарыста-машыніста ААТ "Магілёўскі лянок" Дзмітрыя Майсеева калегі называюць віртуозам: валодае ўсімі відамі сельгастэхнікі, добра разбіраецца ў кампутарах, арэ і сее з ювелірнай дакладнасцю. Па словах самога Дзмітрыя Валер'евіча, быць думаючым механізатарам яму дапамагае вышэйшая адукацыя - 15 гадоў назад атрымаў дыплом інжынера-механіка ў сельгасакадэміі.

— Зразумеў, што камандаваць іншымі — не маё, калі сам магу зрабіць гэтую працу лепш,— Дзмітрый Майсееў прызнаецца, што гарадская мітусня яму таксама не даспадобы прыйшлася. — Спрабаваў сябе і на будоўлі, і ахоўнікам прапаноўвалі, але калі ногі не жадаюць ісці на працу, то ніякіх грошай не захочаш. У нас жа з жонкай Вольгай ёсць кватэра ў горадзе, а тут, у Грыбанах, гаспадарка дала домiк. Каб быць са мной побач, яна вывучылася на бухгалтара, а потым яшчэ на юрыста, зараз у нас у "Магілёўскім лянку" працуе.

Для інтэрв'ю з механізатарам падладжваліся пад яго графік — строга ў абедзенны перапынак. У восем раніцы ён ужо ў полі, пасля васьмі вечара яшчэ ў полі — і так без выхадных. Вясна выдалася ранняя, у такім рэжыме ўжо з канца красавіка. А як інакш, травы падаспелі — самая фаза для ўборкі. Кармы — гэта малако, а значыць, зарплата. Дзмітрый па‑гаспадарску аглядае ўсе вузлы ў дзевяціметровай касілцы перад тым, як ірвануць у поле, зразаючы шырокую стужку травастою:

— Цяпер момант ісціны для механізатараў, усё вырашаюць тэмп і якасць. На кожную культуру трэба наладзіць з дакладнасцю да сантыметра вышыню зрэзу. У полі таксама важна быць асам у фігурным ваджэнні: паспрабуйце на такой махіне развярнуцца так, каб узараць сапраўды па перыметры і скасіць усё да апошняй травінкі.

Дзмітрый з тэхнікай на "ты" з дзяцінства: бацька ўсё жыццё прапрацаваў механізатарам, а сын Расціслаў таксама абраў пакліканне па мужчынскай лініі — паступае ў аграрны каледж.

— Ён у мяне пад два метры ростам, кажу: "Можа, у МНС пойдзеш?" Але, мабыць, у нас у генах закладзена, што роў матора трактара грэе душу. Я б таксама мог стаць праграмістам, добра разбіраюся ў кампутарах, але на сядзячай працы наогул сябе не ўяўляю.

Колькі на рахунку дасведчанага механізатара прызавых месцаў на "Дажынках", конкурсах аратых, ганаровых грамат, ён і не палічыць. Адна з апошніх узнагарод - падзяка Прэм'ер-міністра Рэспублікі Беларусь. Дзмітрый Валер'евіч з ліку тых людзей, аб якіх Прэзідэнт сказаў на нядаўнім Форуме медыйнай супольнасці Беларусі: "Здзяйсняе подзвігі і нас корміць".

— Для чалавека вельмі важна быць патрэбным людзям, каб яго працу шанавалі, — разважае Дзмітрый.

— Калегі паважаюць, бацькі і дзеці ганарацца. Няўжо не ў гэтым шчасце? Зарплата вартая, ёсць надбаўкі за перапрацоўку і якасць. Калі няма парушэнняў працоўнай дысцыпліны, кожны месяц даюць мяса-малочную прадукцыю на сто рублёў. Яшчэ ёсць сажалка ў гаспадарцы з карпамі і таўсталобікамі, для работнікаў рыбалка амаль бясплатная, быў бы час вольны. Увага да чалавека працы — гэта велізарны стымул для нас.

Дзмітрый Майсееў родам з гэтых мясцін, перажывае за вёску і сам заводзіць размову аб галоўнай праблеме — як прыцягнуць моладзь да працы на зямлі:

— У нас у "Магілёўскім лянцы" 20 працаўнікоў да 31 года, два маладыя спецыялісты на адпрацоўцы і яшчэ адзін мясцовы хлопец ужо замацаваўся, кватэру хутка атрымае. У Палыкавічах, лічы ў горадзе, гаспадарка будуе 10 кватэр. Зарплата, жыллё — з гэтым усё ў парадку. Але я па сваім досведзе хачу сказаць, што ў праекце "Вёска будучыні" трэба больш надаць увагі вольнаму часу моладзі. У нас у Макарэнцах раней на стадыёне быў мотабол і нават картынг, удзельнічалі ў спаборніцтвах, на веласiпедах па горках скакалі. Я, дарэчы, кандыдат у майстры спорту па лёгкай атлетыцы. Унукі да бабуль спецыяльна з горада прыязджалі. Моладзь завабліваць трэба, мы самі яе ўпускаем.

У поле механізатарам прывозяць абеды і вячэры, у спякоту — мінералку. Але Вольга асабіста прыносіць мужу ў поле сабойку.

— Больш за ўсё любіць мае чабурэкі і дранікі,— Вольга прызнаецца, што і сама раней не думала, што яна, гарадская, так прыкіпіць душой да вёскі. — Мы ўжо выкупілі домік, які нам гаспадарка прадаставіла, значыць, мы тут назаўжды. Агарод невялікі, але ў бацькоў Дзімы ў суседняй вёсцы вялікая гаспадарка, дапамагаем. Не таму, што купіць не можам, а неяк гэта не па-вясковаму — за бульбай у краму хадзіць. Мне здаецца, што ў выхаванні сыноў самае галоўнае — прыклад бацькі-працаўнiка, тады сапраўдны чалавек вырасце.

Па машынах! Паўза была нядоўгай. Як жартуе галоўны аграном, механізатараў-асаў, такіх як Дзмітрый Майсееў, і на заходзе з поля не выгнаць. Гэта вам не ў офісах: усё глядзяць на гадзіннік, калі скончыцца працоўны дзень. Тут глядзяць на неба, каб дождж не ставіў палкі ў колы. Дзмітрый Майсееў, ужо заводзячы матор свайго "Беларуса", разважае пра галоўнае:

— Для мяне самая вялікая каштоўнасць — мiр, а нашая краіна і так квітнее. У мяне двое сыноў, праз пару гадоў пойдуць у войска, і, вядома, для бацькоў важней за ўсё, што ў нас, як сказаў Прэзідэнт, "ваююць" на эканамічным фронце. Пасля касавіцы ў мяне ворыва, сяўба азімых, уборка кукурузы — і так да лістапада. Тут касцяк дасведчаных механізатараў, якія, як і я, прагныя да працы. Кожны робіць уклад у харчовую бяспеку. Гэтак жа, як і працоўныя на заводзе, якія сабралі мой трактар. Шчасце для мяне ў тым, што калі стомлены кладуся спаць, то разумею: я не марна пражыў гэты дзень.